Μαζί στην υγεία και την αρρώστια, στα δύσκολα και τα εύκολα, στις χαρές και τις λύπες!!!

24 Οκτωβρίου 2018!

Είχαμε επέτειο για τα 3 χρόνια σχέσης μας. Ωστόσο εκείνη η μέρα μας σημάδεψε και τους δυο. Από το πρωί ήμουν στο νοσοκομείο, καθώς είχα να κάνω κάποιες εξετάσεις. Το ραντεβού ήταν στις 16:00. Ο σύντροφός μου, μετά τη δουλειά του, ήρθε αμέσως στο νοσοκομείο για να είναι δίπλα μου, καθώς ήμουν πολύ αγχωμένη. Μετά από πολλές ώρες αναμονής με κάλεσαν οι γιατροί στις 23:00, για να πραγματοποιήσουμε την εξέταση. Εκείνη την ημέρα διαγνώστηκα με καρκίνο του λεπτού εντέρου. Χαρακτηριστικά τα λόγια του γιατρού ήταν: “έχω ένα καλό και ένα κακό νέο, το κακό είναι ότι είναι καρκίνος και το καλό ότι είναι σε αρχικό στάδιο και τον προλαβαίνουμε”. Στο άκουσμα του λόγου του  δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, απλά κυλούσαν σαν πλημμμύρα από τα μάτια μου. Οι γονείς μου, που ήταν από το πρωί μαζί μου, έκλαιγαν απαρηγόρητοι. Φεύγουμε από το νοσοκομείο και εκείνος μου λέει: “θα κοιμηθείς σε εμένα σήμερα”. Ήξερε πώς να με ηρεμεί. Φτάνουμε στο σπίτι του και του λέω: “είναι το τελευταίο βράδυ, που θα κοιμηθώ εδώ. Από αύριο θα μαζέψω τα λίγα πράγματα που έχω αφήσει στο σπίτι σου- γιατί κοιμόμουν καμιά φορά εκεί- και θα σε αφήσω ελεύθερο να συνεχίσεις τη ζωή σου, να βρεις μια κοπέλα να μπορεί να σου προσφέρει οικογένεια και παιδιά.” Με πήρε αγκαλιά και μου είπε “εσύ είσαι η γυναίκα, που θα μου προσφέρεις παιδιά, μαζί σου θέλω να είμαι και στα δύσκολα και στα εύκολα. Θα το περάσουμε μαζί!”

Για τους επόμενους μήνες είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη, μόνο έκλαιγα και φοβόμουν για τη ζωή μου. Οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι. Μετά από 3 μήνες μας ανακοίνωσαν ότι έχω διαφύγει τον κίνδυνο και το καταπολεμήσαμε, όμως άφησε τα σημάδια του στο έντερο. Ωστόσο η θλίψη από το πρόσωπό μου δεν έφευγε. Έτσι ο καλός μου μού πρότεινε να πάμε ενα τριήμερο στα Μετέωρα,  αφού η γιορτή μου θα ήταν την επόμενη Κυριακή.

Φεύγουμε Παρασκευή πρωί! Είχε κλείσει ένα πανέμορφο ξενοδοχείο με μεγάλο τζάκι. Έπαθα σοκ με την θέα από το μπαλκόνι του δωματίου. Όνειρο! Ο καιρός ήταν ευνοϊκός και έτσι είδαμε πολλά μέρη. Τα τοπία ήταν τόσο μαγευτικά, που επικρατούσε η ηρεμία και η γαλήνη στην ψυχή μου. Την Κυριακή, την ημέρα του γυρισμού και της γιορτής μου θα σταματούσαμε στην λίμνη Πλαστήρα για να περιηγηθούμε εκεί. Από το πρωί με έπαιρναν τηλέφωνο, για να μου ευχηθούν. Οι ώρες περνούσαν και είχα εκνευριστεί, καθώς περίμενα το δώρο μου και δεν μου είχε δώσει τίποτα. Είχα πιστέψει πως δεν μου πήρε κάτι. Φτάνουμε στη λίμνη, όπου βρισκόταν μια οικογένεια, που ετοιμαζόταν να φύγει. Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο, εγώ είμαι κάπως μουτρωμένη, ενώ βγάζω βίντεο το μαγευτικό τοπίο. Καθώς βρίσκομαι μπροστά στη λίμνη, παρατηρώ την σκιά του και φαίνεται να είναι γονατιστός. Σκέφτομαι πως θα δένει τα κορδόνια του. Ακούω τη φωνή του να μου λέει “Αγάπη μου…αγάπη μου γύρνα λίγο!” κοκκαλωμένη εγώ, δεν ξέρω τι να κάνω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρνάω με κλειστά μάτια.

Μου λέει” άνοιξε τα μάτια σου “! Τα ανοίγω, τον βλέπω να μου χαμογελάει  κρατώντας το δαχτυλίδι και μου λέει ” Θέλεις να με παντρευτείς;” Κούνησα θετικά το κεφάλι μου και άρχισα να κλαίω. Με παίρνει στην αγκαλιά του, με σηκώνει και αρχίζω να φωνάζω: “ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΘΕΛΩ“. Μετά ξέρετε… Φιλιά πολλά, γαντζωμένη πάνω του, ενώ κλαίω από χαρά και ευτυχία.

10 Φεβρουαρίου 2019.

Τα ευχάριστα δεν τελειώνουν εδώ. Φτάνουμε  στην Αθήνα και κοιμάμαι εκείνη την ημέρα σπίτι του, οι γονείς μου δεν ξέρουν τίποτα για την πρόταση, μόνο στην αδερφή μου το είπα! Την επόμενη ημέρα στις 21:00 μου στέλνει μήνυμα μια καλή μου φίλη από το πανεπιστήμιο και μου λέει ” Καλή σταδιοδρομία”. Μόλις είχαν βγει τα αποτελέσματα και είχα περάσει το τελευταίο μάθημα που χρωστούσα στο πανεπιστήμιο. Όλες οι χαρές μαζεμένες. Τώρα ανυπομονούμε για το γάμο  μας στις  24 Ιουλίου 2021.

Υ.Γ : Επειδή είναι πολύ ντροπαλός ,αν η οικογένεια που βρισκόταν στην λίμνη δεν έφευγε, θα περίμενε μέχρι να φύγουν, ώστε να ήμαστε μόνοι μας.

“Μαζί και στη υγεία και στην αρρώστια..και στα δύσκολα και στα εύκολα…και στις χάρες και στις λύπες”