Γεννήθηκα για να αναπνέω κοιτώντας σε στα μάτια…

Άκης & Αλίκη

Το 2014 η ζωή μου άλλαξε ολοκληρωτικά. Από τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, όλα έδειχναν ότι πλέον ο γάμος μου, μία πορεία 13 χρόνων, πήγαινε προς την τελετή λήξης. Ξεκίνησα το τρέξιμο γιατί ήθελα να σταματήσω να σκέφτομαι. Σε κάθε δρασκελισμό, το σώμα μου υπέφερε από την μυοσκελετική προσαρμογή καθώς 10 χρόνια κολυμβήτρια σε επίπεδο πρωταθλητισμού, οι μυς μου είχαν μάθει αλλιώς. Παρόλο τον πόνο, το μυαλό χανόταν και δεν σκεφτόταν τίποτα. Δεν έπρεπε να σταματήσω να τρέχω. Έπρεπε να βάλω έναν στόχο να μην σταματήσω το τρέξιμο. Τότε ήταν που σκέφτηκα να τρέξω Μαραθώνιο…Ναι τα 42.195μ…

Πήρα δειλά έναν συνάδελφο, τον Προκόπη, χρόνια μαραθωνοδρόμος ο ίδιος και του είπα την τρελή μου σκέψη. Ως διαμαγείας μου είπε κάντο!

Ξεκίνησα λοιπόν να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω και τέλος Αυγούστου ο γάμος μου τελείωσε. Μέσα σε μία μέρα όλα άλλαξαν. Μέσα σε μία μέρα από εκεί που δεν είχα κοιμηθεί ποτέ μόνη στη ζωή μου και ενώ με φόβιζε το σκοτάδι, κοιμήθηκα μόνη μου και ένιωθα ανακούφιση…

Το τρέξιμο συνεχίστηκε και τον Νοέμβριο του 2014 κατάφερα να περάσω την γραμμή του τερματισμού, μέσα στο Παναθηναικό Στάδιο. Κατάφερα να τρέξω και τα 42.195μ από τον Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναικό Στάδιο. Τι εμπειρία Θεέ μου!

Ο Άκης ήταν εκεί, στην γραμμή του τερματισμού ως εθελοντής…εγώ όμως δεν τον είδα!

Τρείς μέρες μετά τον μαραθώνιο, είχα προγραμματισμένο επαγγελματικό ταξίδι για το Μιλάνο. Παραμονή του ταξιδιού με έπιασε δύσπνοια καθώς είχε πέσει το οξυγόνο μου από τον αγώνα. Μιλάω με τον γιατρό και μου απαγορεύει να μπω σε αεροπλάνο. Φυσικά αυτό δεν γινόταν σε καμία περίπτωση! Αφού ήμουν κάθετη παρόλες τις ενστάσεις του γιατρού, μου έδωσε το πράσινο φως (μεταξύ μας ποτέ δεν το περίμενα), με την προυπόθεση να μην βγάλω το βραχιόλι του μαραθωνίου από το χέρι μου, οπότε σε περίπτωση που χρειαζόταν να πάω στο νοσοκομείο, να έβλεπαν ότι είχα τρέξει πριν 3 μέρες καθώς οποιαδήποτε εξέταση και να έκανα τότε, όλες οι τιμές θα ήταν υπερβολικά πειραγμένες.

Στο ταξίδι πήγαν όλα καλά τελικά!

Στην επιστροφή, στο Gate της Aegean,  βλέπω από μακριά μία αποστολή της Εθνικής Ελλάδος υποβρύχιας σκοποβολής! Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο!

Κάθομαι λοίπον σε μία θέση στο Gate και έρχεται και κάθεται δίπλα μου, ο αργηγός της αποστολής και πλέον πολύ καλός μου φίλος Βασίλης. Βλέπει το βραχιόλι του Μαραθωνίου και με ρωτάει αν έτρεξα πριν απο λίγες μέρες στην Αθήνα. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε. Μου εξήγησε ότι η υποβρύχια σκοποβολή είναι στόχος με ψαροντούφεκο κάτω από την επιφάνεια της πισίνας και ότι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες στον χώρο. Μάλιστα επειδή του είπα ότι ήμουν παλιά κολυμβήτρια ενθουσιάστηκε και μου πρότεινε να πάω μία μέρα να κάνω προπόνηση μαζί τους. Παρόλο που μου φαινόταν περίεργο η σκοποβολή με ψαροντούφεκο, του είπα “Ναι! Γιατί όχι;” Εκείνη την περίοδο της ζωή μου έλεγα σε όλες τις προκλήσεις ναι!

Ο Βασίλης κολυμπούσε στην ίδια πισίνα με τον Άκη, αλλά δεν γνωριζόντουσαν!

Πέρασε καιρός. Εγώ είχα αρχίσει να κουράζομαι από τα πολλά ναι, από τις εξόδους. Βλέπετε τελευταία φορά που είχα βγει για ποτό ήταν στα 18 μου χρόνια, οπότε μετά στα 31 ήθελα να τα ζήσω όλα…Είχα όμως κουραστεί. Τα πράγματα είχαν αλλάξει από τότε που ήμουν 18. Τότε φίλαγες κάποιον και αυτόματα είχες σχέση μαζί του! Πλέον εν έτη 2014 τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ο ρομαντισμός είχε πεθάνει και εγώ ως φουλ ρομαντική, έπρεπε να επιβιώσω στην άγρια ζούγκλα ως χωρισμένη με ένα παιδί. Οι πληγές πολλές…αλλά μαθαίνεις με τον δύσκολο τρόπο.

Τον Μάρτιο του 2015, ο Βασίλης με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει να πάω για μία προπόνηση στην πισίνα. Θυμάμαι ότι είχα να βουτήξω τα πόδια μου σε νερό πισίνας 13 χρόνια και ένιωθα περίεργα ομολογώ.

Πέφτω μέσα στην πισίνα και αρχίζω να κολυμπάω. Ενώ είχα πει στον Βασίλη ότι ήμουν κολυμβήτρια, δεν είχε όμως πιστέψει, ότι όντως ήμουν καλή. Μετά από λίγο μου λέει: “Μπορείς να μου κάνει ένα μακροβούτι;” Τον κοιτάζω περίεργα και του λέω: “ΟΚ” Κάνω και βγαίνω στα 25 μέτρα. Μου κάνει κάτι ασκήσεις αναπνοής και μου λέει: “Ξανακάνε”. Κάνω και βγαίνω στα 35 μέτρα περίπου. “Κάνε μέχρι την άλλη άκρη της πισίνας”, δηλαδή 50 μέτρα. Παίρνω μία ανάσα και όντως βγαίνω στα 50 μέτρα. Τον βλέπω να γελάει, ενώ τον κοιτάζω με απορία.

“Ξέχνα την υποβρύχια σκοποβολή”, μου λέει. “Θα κατέβεις σε αγώνες άπνοιας”. “Τι θα κάνω;” του απαντάω. “Τον Μάιο έχει Πανελλήνιο Πρωτάθλημα άπνοιας. Τα 50 μέτρα που έκανες αυτή τη στιγμή παίζει να είναι 3η καλύτερη επίδοση στην Ελλάδα. Θα σε προπονήσω εγώ” μου λέει. Εγώ τότε είχα αρχίσει και κουραζόμουν γενικά από την ζωή μου. Δεν ήθελα να νιώθω πίεση για τίποτα. Του λέω δεν ξέρω. Περνάνε οι μέρες και με πάει στην Apnea, γνωστή εταιρεία καταδυτικών στολών όπου με ενημερώνει ότι η Apnea θα μου παρέχει την στολή ως χορηγος. Ενώ δέχομαι, άρχισα όμως πάλι να πιέζομαι. Μου παίρνουν μέτρα και αρχίζουν να μου φτιάχνουν την στολή. Από τον Μάρτιο, από εκείνη την μία φορά, δεν ξαναπήγα στην πισίνα. Όλο αυτό το διάστημα από Μάρτιο μέχρι Μάιο, ο Βασίλης με παρακάλαγε να πάω για προπόνηση. Εγώ τότε έκανα προπόνηση για ημιμαραθώνιο, ο οποιος ημιμαραθώνιος ήταν μια εβδομάδα πριν το Πρωτάθλημα. Μία εβδομάδα πριν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, ο Βασίλης με παίρνει τηλέφωνο για να πάω για να δοκιμάσω την στολή και να πάω για προπόνηση. Εγώ δεν ήθελα καθόλου, αλλά αισθανόμουν άσχημα για την χορηγία. Εξήγησα στον Βασίλη πόσο πιεσμένη ένιωθα ψυχολογικά αλλά δεν ήθελα να κρεμάσω και την Apnea. Τότε ο Βασίλης μου μίλησε με τόσα ωραία λόγια. “Ξέρω ότι νιώθεις πιεσμένη. Ξέρω ότι νιώθεις ότι δεν μπορείς. Όμως πραγματικά πιστεύω σε σένα και ότι μπορείς να καταφέρεις σπουδαία πράγματα” ” Μα δεν έχω κάνει προπόνηση. να πάω να κάνω τι;” του απαντάω. Και μου λέει: ” Ξέρω πόσο έχεις ταλαιπωρηθεί και πόσο υποφέρεις. Δεν θα σε πίεζα ποτέ αν πραγματικά δεν πίστευα ότι μπορείς. Εξάλλου δεν ξέρεις ποτέ ένας καιρνούγιος δρόμος που θα σε βγάλει στη ζωη”

Αυτη η τελευταία φράση του με έκανε να πω ναι!

Την εβδομάδα των αγώνων πλέον έκανα τρεις προπονήσεις στο ίδιο κολυμβητήριο με τον Άκη. Ο Άκης ήταν εκεί…εγώ όμως δεν τον είδα!

Την ημέρα των αγώνων είχα πολύ άγχος. Άπνοια και βλακείες έλεγα….έπρεπε να κρατάω την αναπνοή μου και αυτό με άγχωνε. Στο κολυμβητήριο του Χαϊδαρίου όπου είχα κολυμπήσει χωρίς υπερβολή χιλιάδες φορές, πλέον ήμουν εκεί για αγώνες άπνοιας.

Ο Άκης συμπωματικά είχε έρθει στο ίδιο κολυμβητήριο να δει κάποιους συναθλητές του, όπου η τεχνική κολύμβηση, κατέβαινε για πρώτη φορά σε αγώνες άπνοιας.

Ξεκινάει ο αγώνας με στατική άπνοια. Η στατική άπνοια είναι η παραμονή σου κάτω από την επιφάνεια του νερού, για οσο περισσότερο χρονο μπορείς ακίνητος, με μία αναπνοή. Παρόλο που έπαθα σάμπα (σάμπα είναι η κατάσταση όπου το σώμα κάνει μυικούς σπασμούς προκειμένου να πάρεις αναπνοή, λιγο πριν την υποξία δηλαδή την απώλεια αισθήσεων), τα κατάφερα και βγήκα έγκυρη καθώς τήρησα το πρωτόκολλο μετά το τέλος της προσπάθειας. Για να είναι έγκυρη η προσπάθεια, πρέπει μετά από μία συγκεκριμέννη διαδικασία κινήσεων να δείξεις στους κριτές ότι έχεις πλήρη έλεγχο των αισθήσεων σου, διαφορετικά ακυρώνεσαι. Η στατική άπνοια τελείωσε και πήρα 3η Πανελλήνια νίκη.

Το καλό μου όμως αγώνισμα, δυναμική χωρίς πέδιπλα (με απλά λόγια, μακροβούτι με μία ανάσα για όσο περισσότερη απόσταση μπορείς)  δεν είχε έρθει ακόμα. Έτσι πήγα σε ένα εξωτερικό σημείο της πισινας και έκατσα να ξεκουραστώ και να κάνω αναπνοες.

Ο Άκης ήταν στα 5 μέτρα από μένα. Και μαντέψτε….εγώ δεν τον είδα!!! Με είδε όμως αυτός… Και τότε έκανε μία ας πούμε πικάντικη ευχή ενώ με κοίταξε για πρώτη φορά!

Ήμουν τόσο κοντά του για 3-4 ώρες και όμως δεν τον είδα.

Έγινε και το δεύτερο αγώνισμα και κατάφερα να βγω στα 75 μέτρα παίρνοντας την 2η Πανελλήνια νίκη.

Στους αγώνες δεν υπήρχε φωτογράφος. Εντελώς τυχαία κάποιος έδωσε μία απλή φωτογραφική μηχανή στον Άκη να τραβήξει φωτογραφίες στις απονομές  για να τις έχουν σαν αρχείο και για όποια μέσα ήθελαν. Οπότε ο Άκης, που δεν ήταν φωτογράφος, έβγαλε εμένα φωτογραφίες στις απονομές μου και μαντέψτε… Εγώ δεν τον είδα!

Συνέχισα να πηγαίνω στην πισίνα του Αλίμου αραιά και που, όπου κάποια στιγμή ένα μεσημέρι, βλέπω στην άλλη άκρη της πισίνας έναν να δένει το μαγιό του όπου είχε καρφώσει τα ματια του πάνω μου. “Πολίστας θα είναι…βλάκας θα είναι” σκέφτηκα…Για τα πρακτικά, ο Άκης ήταν!

Ο καιρός πέρασε. Κουρασμένη από τους ανθρώπους, είχα αρχίσει να νιώθω καλά με την μοναξιά μου. Ήταν προτιμότερο να είμαι μόνη παρά να πονάω…Ακόμα θυμάμαι πόσο λυτρωτικά ένιωθα την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2015 προς 2016. Ήμουν μόνη μου, μαζί με την Μόνα (η γάτα μου) και ένα ποτήρι κρασί και ένιωθα ανακούφιση και ταυτόχρονα περηφάνια για εμένα που δεν φοβόμουν την μοναξιά πλέον.

Φεβρουάριος 2016. “Έχετε ένα νέο αίτημα φιλίας” έλεγε το Facebook.  Μπαίνω και βλέπω πολλούς δρομικούς και κολυμβητικούς κοινούς φίλους. Αποδοχή. Άρχισα να κοιτάω τις φωτογραφίες αυτού του νέου “φίλου”. “Αγέλαστος”…σκέφτηκα…”Φωτογραφίες με μαγιό παντού….πέφτουλας” σκέφτηκα. Τσουπ, ένα like σε φωτογραφια μου. “Α! Δεν θέλω τέτοια” σκέφτηκα και βγαίνω από το προφίλ του. Διακριτικό το αγόρι. Δεν έστειλε μήνυμα τίποτα. Άλλος ένα λοιπόν “φίλος” του Facebook.

31 Mαρτίου 2016. Μπαίνω στην ροή ανακοινώσεων και βλέπω πρώτη πρώτη μία φωτογραφιά. “Ρε συ…ο τάδε πελάτης μου είναι αυτός;” Έπαιρνα όρκο, ότι ήταν πελάτης μου, αλλά είχαμε πολλούς δρομικούς και κολυμβητικούς φίλους. Πραγματικά περίεργη, του στέλνω μήνυμα “Καλησπέρα. Σε έχω δει σε αγώνες άπνοιας;”, “Ναι έχουμε συναντηθεί σε αγώνες άπνοιας στο Χαϊδάρι…που υπήρχε και συμμετοχή αθλητών τεχνικής κολύμβησης” μου απαντάει. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για κανα δίωρο, με απάντηση του Άκη ανά 10 λεπτο… Κάποια στιγμή, γύρω στις 22:00 μου λέει “Να σε αφήσω για λίγο γιατί έχω μία δουλειά…και μιλάμε”. “Ναι οκ κανένα πρόβλημα” απαντώ θεωρώντας ότι έληξε η συζήτηση μια και καλή.

Μετά από 50 λεπτά μου στέλνει μήνυμα. Και αρχίζουμε να μιλάμε μέχρι τις 02:00 το πρωι. Ξεκινώντας από θέματα αθλητικά και προπονήσεων και στην συνέχεια περί σχέσεων χωρίς πιεση κλπ. Η συζήτηση μου εξίταρε το μυαλό. Έραβε ο ένας, κούμπωνε ο άλλος. Γύρω στις 02:00 μου ζήτησε το τηλέφωνο μου. “Θα με πάρεις το πρωί να με ξυπνήσεις;” του λέω. “Μπορεί” μου απαντάει. “Ελπίζω να μην έχεις καμια αγριοφωνάρα και σε ακούσω πρωί – πρωί” του απαντώ…Κλείνουμε, αφήνοντας να εννοηθεί, ότι θα βρεθούμε το Σαββατοκύριακο.

08:00 το πρωί 1η Απριλίου με παίρνει τηλ. Η φωνή του, ήταν πολύ γλυκιά και εγώ είχα αρχίσει να δαγκώνω τα χείλη μου. Λέμε μία καλημέρα και δεν ξαναμιλάμε.

Σάββατο 2 Απριλίου. Είχα σεμινάριο εκείνη την ημέρα. Του στέλνω μήνυμα. Αυτός είχε προπόνηση. Ξανα υπονοούμενα για ενδεχόμενο ραντεβού αλλά τίποτα σίγουρο.

Γυρνάω σπίτι και μπαίνω για ένα μπάνιο. 21:20 μου στέλνει μήνυμα. “Θα σου έλεγα να βρεθούμε αλλά είμαι κουρασμένος. Ας το αφήσουμε για άλλη φορά”

“ΟΚ! Κανένα θέμα”….βλάκα….σκέφτομαι…

Μετά από 20 λεπτά. Ο χαρακτηριστικός θόρυβος του messenger ηχεί, στα αυτιά μου. “Λοιπόν; Τι ώρα λες να βρεθούμε;”

Δίνουμε ραντεβού για 40 λεπτά αργότερα, στις 22:20. Ένα μαύρο κολάν, μία μπλούζα και μαύρες γοβες” Ήμουν έτοιμη μέσα σε 10 λέπτα. Βγαίνω από το σπιίτι και αρχίζω και περπατάω για το σημείο συνάντησής μας. Βλέπω να περνάει ένα smart. “Αχ Θεε μου, κάνε να μην έχει smart” Ήμουν τοσο καμμένη από τους άντρες τα 2 χρόνια μετά από το διαζύγιο μου, που είχα κατηγοριοποιήσει τους άντρες…και εδώ μου χτύπαγε συναγερμός…κακός συναγερμος.

Στρίβω και βλέπω αλάρμ…όχι γαμώτο smart έχει.

Περπατάω με αυτοπεποίθηση και τον βλέπω να με κοιτάζει από τον καθρέφτη, ο οποίος σκέφτεται ¨Πολύ κουνιέται αυτό καλέ…βάρκα γυαλό πάει”

Περπατάω προς το αυτοκίνητο, σκεφτόμενη ότι μόνο μία φωτογραφία του μου άρεσε στο προφίλ του.Εν τω μεταξύ, το στυλ του άντρα που μου άρεσε τότε, ήταν πουκάμισο, υφασμάτινο παντελόνι κλπ. Φτάνω και βλέπω απο το παράθυρο, σκισμένο τζην και κοντομάνικο μπλουζάκι. “Χμ” σκέφτηκα. Ανοίγω την πόρτα, κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και γυρνάω να τον δω.

Και λέω από μέσα μου…”Αμάν……..” Αυτό ήταν. Τον ερωτεύτηκα με το που τον είδα.

Από την άλλη ο Άκης σκέφτηκε: “Θα φάμε καλά σήμερα…!”

Δεν θυμάμαι ποτέ, να ήθελα τόσο πολύ να φιλήσω έναν άνθρωπο που μόλις είδα από κοντά. Ξεκινάει το αυτοκίνητο και μέσα σε 5 λεπτά θόλωσε όλη η αρίστερη πλευρά του παρμπριζ σε σημείο που δεν έβλεπε.

“Ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι…;” του λέω. Και μου απαντάει: “Δεν θα απαντήσω…ας όψεται που είναι πρώτο ραντεβού”

Φτάσαμε σε ένα γνωστο μαγαζί της Πετρούπολης. Κάτσαμε σε ένα τραπέζι που είχε θέα. Ο Άκης κοίταζε συνέχεια έξω. Μίλαγε ελάχιστα και ήταν πολύ βαρύς. Πολλές φορές υπήρχε σιωπή…

“Πάει το έζησα και αυτό…ξενέρωσε ραντεβού μαζί μου” σκεφτόμουν…

Περνάει μία ώρα και εκεί που λέω, ώρα να την κάνουμε σιγά σιγά, μου λέει: “Να πάρουμε άλλο ένα ποτό;”

Συνεχίσαμε να μιλάμε…έτσι μαγκωμένα. Κάποια στιγμή, χωρίς να το περιμένω, γυρνάει και με φιλάει. Και ήταν αυτό το φιλί…το μαγικό…αυτο που παγώνει τον χρόνο.

Εγώ όμως είχα άγχος. Ήθελα να του πω για τον γιο μου τον Μάριο. Δεν ήθελα να τελειώσει το ραντεβού και να μην το ξέρει. Ήθελα να ειμαι ξεκάθαρη. Εκεί που λοιπόν, μια μιλάμε, μια σταματάμε, σε μια σιωπή, πιάνω το κινητό μου και του δείχνω τον Μάριο.

“Τι είναι αυτό;” με ρωτάει.

“Ο γιος  μου¨του λέω. Μου κάνει κάποιες ερωτήσεις, όπως πότε χώρισα, πόσο καιρό ήμουν παντρεμένη, γιατί χώρισα κλπ

Μετά από λίγο, μου λέει να φύγουμε. Ήταν 1:30. Γρήγορα τελείωσε σκέφτηκα.

Με πάει σπίτι και καθόμαστε στο αυτοκίνητο μέχρι τις 05:00. Πότε μιλάγαμε πότε όχι. Το σπίτι κοντά. Καμία κίνηση όμως ούτε από εμένα ούτε από αυτόν. “Θα μιλήσουμε” μου λεει και φεύγει.

Γυρνάω να κοιμηθώ για λίγο και ξυπνάω κατά τις 08:00. Οπού μπαίνω στο messenger και διαβάζω την συνομιλία των προηγούμενων δύο ημερών. Πρέπει να ξενέρωσε σκέφτομαι και εκεί μου πάω να κλείσω το παράθυρο, του κάνω καταλαθος κλήση. Με έπιασε πανικός. “Είσαι ηλίθια…είσαι βλαμμένη τι πήγες και έκανες; Πώ τι θα λέει τώρα…Ωχ Θεε μου είναι και ενεργός…είσαι πολύ ηλίθια λέμε” άρχιζα να φωνάζω ενώ οι παλμοί της καρδιάς μου είχαν πάει 250.

Ο Άκης απο την άλλη: “Ω ρε φίλε…σε πρηξο….γκο….πέσαμε’ και μου στέλνει μήνυμα: “Με πήρες τηλέφωνο” και για να το παίξω άνετη του απαντώ: “Ναι! Θες να βρεθούμε το μεσημέρι;”

Βρεθήκαμε…

Η επικοινωνία από εκεί και πέρα δεν ήταν και πολύ συχνή. “Καλημέρα” σκέτο την μία μέρα, “τι κάνεις;” σκέτο την μεθεπόμενη μέρα. “Θα βρεθούμε το Σαββάτο;” ρώταγα. “Θα δούμε” μου απάνταγε.

Κλειστός, αρκετά και ενώ μου έχει αναφέρει απέξω απέξω, ότι δεν είναι για πολλά πολλά, ότι δεν μπορεί την πίεση κλπ, εγώ τρελά ερωτευμένη μαζί του. Όμως αυτο το κλειστό και το ανέκφραστο δεν…δεν το μπορούσα. Συναντιόμασταν και ήταν βαρύς. Δεν μίλαγε. Όμως ένιωθα ότι είχε βάθος. Άλλα δεν μπορούσα να το δώ. Το ένιωθα όμως. Κι αν έκανα λάθος;

Δύο εβδομάδες μετά, από το 1ο μας φιλί και το ξεκίνημα της σχέσης μας, συνέβει ένα γεγονός, που καθόρισε την όλη μας πορεία.

Χαμένος όλη μέρα…δεν ηξέρα τι να σκέφτω. Κάποια στιγμή τελικά σηκώνει αργά το τηλέφωνο του. “Πέθανε η γιαγιά μου” μου λέει.

Η γιαγιά του, η πολυαγαπημένη του γιαγιά, η καλύτερη του φίλη είχε κλείσει τα μάτια της. Η γιαγιά Ανθούλα.

“Θες να έρθω;” “Όχι, μου απαντάει”

Δύο μέρες μετά είχα αγώνες. Έρχεται να με δει,χωρίς να μιλάει. Έρχεται μετά σπίτι να κάτσουμε. Δεν μιλάει.

Την άλλη μέρα ήταν η κηδεία.

“Θα έρθω” του λέω. “Όχι” μου απαντάει.

Δευτέρα πρωί η κηδεία.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω. Ήξερα ότι δεν πρέπει να νιώσει πίεση. Ίσως να το τελείωνε με την μία. Δεν με ένοιαζε όμως. Ήθελα να είμαι εκεί.

Δεν ήξερα σε ποιο νεκροταφείο ήταν η τελετή. Δεν μου είχε πει. Το ψάχνω. Το βρήκα…Πάω κατά την διάρκεια της τελετής. Καθόμουν πίσω πίσω με τα μάτια καρφωμένα πάνω του. Δύο μάτια κενά από πόνο. Θυμό…αλλά πόνο.

Ακολούθησε η ταφή. Έμεινε τελευταίος να κοιτάζει το κενό. Εγώ όπως έπρεπε να φύγω. Δεν έπρεπε να είμαι εκεί άλλο. Από εδώ και πέρα είναι για την οικογένεια. Εγώ δεν ήξερα καλά καλά τι είχαμε. Όμως δεν με ενοιαζε. Ήθελα να είμαι εκεί.

Αρχίζω να περπατάω γρήγορα. Την ώρα που φτάνω στο αυτοκίνητο με παίρνει τηλέφωνο. “Που είσαι;” “Θες να έρθεις στον καφε;”

Κενός…ανέκφραστος…για μέρες. Κλειστός. Ακόμα πιο κλειστός από ότι ήταν. Και όμως τον κοίταζα και πίσω από τα άδεια του μάτια έβλεπα…έβλεπα κάτι. “Δεν μπορεί να έχω κάνει  λαθος”…σκεφτόμουν.

Ωσπου μια μέρα, μου λεει: “Ξέρεις τι έκανα; Πήρα μια σοκολάτα Παυλίδη και την έβαλα στο στήθος της και έγραψα ότι είναι για τον παππού. Εκεί…στην ταφή. Ο παππούς μου δούλευε στον Παυλίδη”

Και εκεί πλέον ήμουν σίγουρη ότι είχα δει σωστά. Και εκεί ήταν που είπα μέσα μου, “Δεν θα σε αφήσω μέχρι να σε βοηθήσω να γιατρέψεις τις πληγές σου με την αγάπη μου”.

Ήταν πολύ δύσκολα. Χωρίς καμία συναισθηματική βάση ως σχέση από πίσω μας αφού δεν προλάβαμε να νιώσουμε και να ζήσουμε ερωτευμένοι έπρεπε να βρω δύναμη να μαζέψω τα κομμάτια του ανθρώπου που ήξερα ότι είναι ένα διαμάντι και ας μην φαίνεται. Ένα διαμάντι που υποσχέθηκα στον Θεό ότι θα το κάνω πάλι να λάμψει.

Ήταν κλειστός, δεν ήθελε πολλά πολλά. Εγώ από την άλλη με ένα παιδί. “Δεν μπορεί να προχωρήσει…είμαστε σε διαφορετική φάση” μου έλεγε. Κάθε φορα που έκανε πίσω, έκανα και εγώ χωρίς να τον πιέζω…και ήμουν εκεί…διακριτικά.

Το πένθος κράτησε πολύ. Μου έλεγαν οι φίλες μου…”Ελα αηδίες…40 χρονών μαντράχαλος, πόσο θα πενθίσει την γιαγιά του; Βλακείες είναι αυτά” Και εγώ νευριάζα…

“Το πένθος είναι διαφορετικό για τον καθένα”…έλεγα.

Που και που τα μάτια του άρχιζαν να λάμπουν. Στιγμιαία και μετά…σκοτάδι ξανα.

Το Φεβρουάριο του 2017 αρρωσταίνω με γρίπη, παθαίνω επιπλοκή και νοσηλεύομαι με κρίσιμη κατάσταση. Ο Άκης με προλαβε κυριολεκτικά στο παραπέντε και με πήγε στο νοσοκομείο.

Ιούνιος 2017 γλιτώνω για δεύτερη φορά στο τσακ από ρίξη σάλπιγγας και Αύγουστο του 2017 στο τσακ απο πνευμονική εμβολή λόγω ορμονικών χαπιών που έπαιρνα για να σταματήσει η κολπική αιμοραγία μετά από το χειρουργείο.

Σεπτέμβριος 2017 ξεκινάει ο Μάριος σχολείο. ΔΕΠΥ, αυτισμός, πήγαινε για διαγνώσεις να δεις τι έχει…αν έχει το παιδί. Τέλος του 2017 ο Άκης ήταν πλέον έτοιμος να δώσει συναισθήματα αλλά εγώ πλέον άδεια.

Ήταν η σειρά του να με γιατρέψει. Και το έκανε…

Αγάπησε τον γιο μου πιο πολύ και από παιδί του. “Καληνύχτα αγόρι μου, σ΄αγαπώ” του λέει κάθε βράδυ. Πίστεψε σε μένα όσο κανένας άλλος. Με αγάπησε εμένα μία “χωρισμένη με παιδί” και ήταν εκεί να με σηκώνει κάθε φορά που εγώ έπεφτα. Να με σπρώχνει να πάω μπροστά κάθε φορά που εγώ σταμάταγα. Να με κάνει να ονειρευτώ ξανά και να κυνηγήσω το άπιαστο. Να με αγαπάει και να μου το δείχνει με κάθε τρόπο. Με τον δικό του τρόπο που μόνο εγώ καταλαβαίνω.

Άκη μου…αγάπη μου μεγάλη. Η λέξη σ’αγαπώ είναι τόσο λίγη να περιγράψει αυτό που νιώθω κάθε φορά που σε κοιτώ στα μάτια. Κάθε φορά που σε κοιτώ στα μάτια, μου κόβεται η ανάσα. Και ενώ δεν αναπνέω μπορώ και ζω, γιατί τα μάτια σου μου δίνουν ζωή.

Ξέρουμε και οι δύο ότι η ζωή έχει ανατροπές και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

Ξέρω όμως ότι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, θα είσαι πάντα αυτός ο ένας, ο οποίος θα μου κόβει την ανάσα κάθε φορά που θα κοιτώ στα μάτια. Είσαι αυτός ο ένας για μένα, που θα έδινα και την ζωή μου γι αυτόν. Γιατί αξίζει να κάνω τα πάντα για ένα διαμάντι σαν εσένα. Αξίζει να κάνω τα πάντα για μια αγάπη που γεννήθηκε από στάχτες και κατάφερε να κάνει το μαύρο, πολύχρωμο ουράνιο τόξο.

Σαν σήμερα πριν από 5 χρόνια, μου κόπηκε η ανάσα για πρώτη φορά…και τελικά κατάλαβα, πως γεννήθηκα για να δω, πως είναι να αναπνέεις μόνο με τα μάτια…

Σαγαπώ

2 Απριλίου 2021

 

ΥΓ Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από ένα ταξίδι στην Ελβετία όπου είχαμε πάει για φωτογράφηση. 3 μέρες γεμάτες φωτογράφηση και ελάχιστα λεπτά για εμάς και το τρίποδο μας, μα αρκετά για να αποτυπώσουν πολλά…